ប្រវត្តិសង្ខេប របស់លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត

លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត (ឬ ស៊ិន ស៊ីសាមុត) (១៩៣២-១៩៧៦) គឺ ជា អ្នក និពន្ធ បទ ចម្រៀង និង ជា អ្នក ចម្រៀង ខ្មែរ ដ៏ ល្បី ល្បាញ នា អំឡុង ទសវត្សរ៍ ឆ្នាំ ៥០ ដល់ ៧០ ។ លោក មាន រហស្សនាម ថា ជា អធិរាជ សំឡេង មាស ។ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត ទទួល មរណភាព ក្នុង របប ប្រល័យ ពូជ សាសន៍ ខ្មែរ ក្រហម នៅ ថ្ងៃ ទី ១៨ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៦ ។ ភាព ល្បី ល្បាញ របស់ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត បាន ពី ទឹក ដម សំឡេង ដ៏ ក្រអួន ក្រអៅ ពីរោះ រណ្ដំ ចិត្ត គួប ផ្សំ និង បទ ចម្រៀង មនោសញ្ចេតនា គ្រប់ រសជាតិ លន្លង់ លន្លោច សប្បាយ កម្សត់ ខ្លោច ផ្សា ។ល។ ដែល ជា ស្នា ដៃ និពន្ធ ផ្ទាល់ របស់ លោក និង អ្នក និពន្ធ ដទៃ ក្នុង ជំនាន់ លោក ។ លោក សុីន សាមុត គឺ ជា វីរបុរស ស្នេហា ជាតិ ។

ពត៌មានសំខាន់ៗ

• ថ្ងៃខែឆ្នាំកំនើត ៖ ២៣ សីហា ១៩៣២ ឆ្នាំរកា
• ទីកន្លែងកំនើត ៖ ស្រុកស្ទឹងត្រែង ខេត្តស្ទឹងត្រែង
• សញ្ជាតិ ៖ ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា កម្ពុជា
• មរណៈភាព ៖ ១៨ មិថុនា ១៩៧៦
• ប្រភេទតន្ត្រី ៖ មនោសញ្ចេតនា ប្រជាប្រិយ រ៉ក់និងរ៉ូល
• វិជ្ជាជីវៈ ៖ អ្នកចម្រៀង និពន្ធទំនុកច្រៀង ទំនុកភ្លេង សម្រួលតន្ត្រី តន្ត្រីករម៉ងដូលីន និង ផលិតករខ្សែភាពយន្ត
• គ្រឿងភ្លេង ៖ ម៉ង់ដូលីន , ស្រឡៃ ,ប៉ីពក
• ឆ្នាំប្រកបវិជ្ជាជីវៈ ៖ ១៩៥០ –១៩៧៥
• ផលិតកម្ម ៖ វត្តភ្នំ
• ដៃគូ ៖ រស់ សេរីសុទ្ឋា និងប៉ែន រ៉ន
• ទទួលឥទ្ធិពលពី ៖ អេលវីស-ប្រេសលី សម-យុទ្ធ
• គេហទំព័រ សមាគម ស៊ីន ស៊ីសាមុត www.sinsisamuth.com

ជីវប្រវត្តិ

ប្រជាប្រិយភាព របស់ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត មិន បាន ធ្វើ ឱ្យ ចុះ ទន់ ខ្សោយ កិត្តិនាម របស់ អ្នក ចម្រៀង ដទៃ ទៀត ដូច ជា លោក អ៊ឹម-សុងសឺម និង អ្នក ស្រីហួយ-មាស ដែល ច្រៀង ឱ្យ វិទ្យុ ជាតិ នា សម័យ នោះ ទេ ។ លោក មាស-ហុកសេង អ្នក សិល្បៈ ចម្រៀង នៅ មហាវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្បៈ ភ្នំពេញ (សាលា រចនា) មាន កិត្តិនាម ល្បី តាម រយៈ បទ លលក ញី ឈ្មោល នៅ ឆ្នាំ ១៩៦៦ ។ កិត្តិសព្ទ របស់ តារា ចម្រៀង ល្បី ៗ ទាំង នេះ បាន ដោយ សារ ទឹក ដៃ និពន្ឋ របស់ កវី ម៉ា-ឡៅពី ដែល បាន និពន្ធ បទ ល្បី ៗ ដូច ជា បទ ដៃសមុទ្រត្រពាំងរូង និង បទ លលកញីឈ្មោល ជា ដើម ។ លោក ម៉ា-ឡៅពី បាន លា ចាក លោក នៅ រដ្ឋកាលីហ្វរញ៉ា សហរដ្ឋអាមេរិក ។ លោក អ៊ឹម-សុងសឺម ច្រើន តែ ច្រៀង និង មិន សូវ និពន្ធ បទ ភ្លេង ទេ ។ បទ ចម្រៀង ល្បី របស់ លោក គឺ បទ កោះត្រល់ ដែល បាន ថត នៅ ឆ្នាំ ១៩៦៣ នៅ តែ ដក់ ជាប់ ក្នុង ដួង ចិត្ត ខ្មែរ គ្រប់ រូប ដែល សោក ស្តាយ នូវ ការ បាត់ បង់កោះត្រល់ ទៅ វៀតណាម ។ លោក អ៊ឹម-សុងសឺម និង អ្នក ស្រី ហួយ-មាស តែង តែ ទៅ តាម សម្តេច ព្រះបាទនរោត្តម-សីហនុ ពេល ទ្រង់ ចុះ ទៅ ទស្សនកិច្ច តាម ខេត្ត ដើម្បី ច្រៀង បទ ចម្រៀង ប្រជាប្រិយ មាន រាំ វង់ ជា ដើម សម្រាប់ កំដរ បង ប្អូនប្រជាពលរដ្ឋ ដែល ទៅ ទទួល ស្វាគមន៍ ព្រះ ប្រមុខរដ្ឋ ។ លោក សុះ-ម៉ាត់ ក៏ ជា អ្នក ចម្រៀង ល្បី នា សម័យ នោះ ដែរ តាម រយៈ បទអាកាសយាន ។ អ្នក គាំ ទ្រ លោក សុះម៉ាត់ ភាគ ច្រើន ជា អ្នក ដែល មិន និយម បទ ថ្មី ៗ របស់ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត ដែល ចេញ ក្រោយ ទេ ។

អាជីពជាសិល្បករ

ពេល ដែល កម្ពុជា បាន ទទួល ឯករាជ្យ បរិបូរណ៍ ពី បារាំង នៅ ឆ្នាំ ១៩៥៣ លោក ចាប់ ផ្តើម អាជីព ជា សិល្បករ របស់ លោក ដោយ ក្លាយ ជា អ្នក ចម្រៀង ប្រចាំ អោយ ស្ថានីយ៍វិទ្យុ ជាតិ ។ លោក បន្ត ការ សិក្សា វេជ្ជសាស្ត្រ រហូត ដល់ ចប់ និង ចូល បម្រើ ការ ងារ នៅ មន្ទីរពេទ្យព្រះកេតុមាលា ។ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត និពន្ធ បទ ភ្លេង ដោយ ប្រើ ម៉ង់ដូលីន ។ បទ ចម្រៀង របស់ លោក ជា ទូទៅ មាន លក្ខណៈ មនោសញ្ចេតនា លន្លង់ លន្លោច ដោយ ឆ្លុះ បញ្ចាំង អំពី ស្នេហា សុភមង្គល ឈឺ ចាប់ និង ស្រមើស្រមៃ ។ ទេពកោសល្យ សិល្បៈ របស់ លោក បាន ដោយ ការ ព្យាយាម ដុស ខាត់ ទេពកោសល្យ ពី កំណើត របស់លោក ។ គេ និយាយ ថា លោក បាន ប្រើ ប្រាស់ វចនានុក្រម ដល់ ទៅ ៣ ដោយ គ្រាន់ តែ ចង់ មើល តើ ពាក្យ មួយ សរសេរ ត្រឹម ត្រូវ ឬ អត់ ក្នុង ភាសាខ្មែរ សំស្ក្រឹត និងបាលី ។

ចម្រៀង ភាគ ច្រើន របស់ លោក ផ្អែក លើ ជីវិត ពិត និង អារម្មណ៍ របស់ អ្នក ស្ដាប់ ។ មិត្ត អ្នក ស្ដាប់ តែង តែ យក រឿង រ៉ាវ ផ្ទាល់ ខ្លួន គេ មាន ទាំង ស្នេហា និង ការ បាត់ បង់ សប្បាយ និង ឈឺ ចាប់ សម្រាប់ ឲ្យ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត និពន្ធ ចម្រៀង ដោយ ផ្អែក លើ រឿង ពិត នេះ ។ ហេតុ នេះ អត្ថន័យ ក្នុង ចម្រៀង របស់ លោក ភាគ ច្រើន ជា រឿង ពិត របស់ មិត្ត អ្នក ស្ដាប់ របស់ លោក ។ ពេល ដែល លោក ច្រៀង គ្រប់ ពាក្យ គ្រប់ ម៉ាត់ គឺ ច្បាស់ ៗ មួយ ៗ ។ លោក តែង ប្រយ័ត្ន ក្នុង ការ បញ្ចេញ សំឡេង អោយ ត្រឹម ត្រូវ តាម ការ សរសេរ ដោយ មិន ប្រើ សំនៀង ក្នុង ភាសា និយាយ ទេ ។ សំនៀង ដ៏ ក្រអួន មាន ទឹក ដម ហើយ អាច បត់ បែន កាច់ កុង តាម តែ លោក ចង់ បាន មិន ភ្លាត់ មិនភ្លាវ ហើយ ខ្យល់ សំនៀង ដាក់ ត្រូវ តាម អត្ថន័យ បទ នីមួយ ៗ ប្លែក ៗ គ្នា ទៀត ផង ។ ចំណុច លេច ធ្លោ មួយ ទៀត នៃ សំនៀង របស់ លោក គឺ ណែន ពីរោះ ច្បាស់ គ្មាន បន្លំ គ្មាន លួច បំភ័ន្ត អ្នក ស្តាប់ មួយ ពាក្យ ឬ មួយ ឃ្លា ណា ឡើយ ។ សូរ សព្ទ សំនៀង ដែល លោក បន្លឺ ពេញ ចំ ជា ពាក្យ ខ្មែរ ត្រូវ តាម អក្ខរាវិរុទ្ធ ហើយ អ៊ឺន សំឡេង ទៀត សោត ទោះ ជា ដាក់ ទាប ឬ លើក ខ្ពស់ ក៏ លោក រក្សា បាន នូវ កម្រិត សំឡេង ដដែល ហាក់ គ្មាន ប្រឹង បង្ខំ បន្តិច ណា ឡើយ ។

ដោយ សារ សំឡេង ទន់ ត្រជាក់ ណែន ក្រអួន របស់ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត កាន់ តែ ពីរោះ ឈ្មោះ របស់ លោក បាន កាន់ តែ លេច ត្រដែត ក្នុង ចំណោម មហាជន ទើប នៅ ដើម ទសវត្សរ៍ ៥០ លោក បាន ត្រូវ ម្ចាស់ ក្សត្រី កុសុមៈនារីរ័ត្ន សព្វ ព្រះ រាជ ហឫទ័យ អនុញ្ញាត អោយ លោក ចូល ក្នុង វង់ភ្លេងព្រះរាជទ្រព្យ ដែល ក្នុង នោះមាន លោក សុះ-ម៉ាត់ ដែរ ដើម្បី សម្តែង ក្នុង ពិធី គារវកិច្ច ក៏ ដូច ជា លៀង សាយភោជន៍ ផ្សេង ៗ ។ លោក ស្ថិត នៅ ក្នុង វង់ ភ្លេង នេះ រហូត ដល់ ឆ្នាំ ១៩៧០ ។ ក្រៅ ពី ចម្រៀង សម័យ លោក ក៏ ច្រៀង ចម្រៀង បុរាណ និង ប្រពៃណី ដែរ ដូច ជា បទសកវាទិ៍ បទមហោរី អាយ៉ៃ ចាប៉ី យីកេ និងបាសាក់ ផង ដែរ ។

នៅ ពាក់ កណ្ដាល ទសវត្សរ៍ ឆ្នាំ ៥០ បទ វីយ៉ូឡុង ស្នេហា ដែល និពន្ធ ដោយ តន្រ្តីករ វីយ៉ូឡុង ហាស់-សាឡន បាន ជំរុញ កិត្តិសព្ទ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត អោយ កាន់ តែ ល្បី រន្ទឺ ។ បទ ចម្រៀង ល្បី ៗ របស់ លោក ស៊ិន-ស៊ីសាមុត នៅ សម័យ នោះ មាន បទ ស្រី ស្រស់ ក្មេង បទ អនុស្សាវរីយ៍ ភ្នំ ក្រវាញ បទ ចុង ស្រល់ បទ ថ្ងៃ ដប់ ពីរ ធ្នូ បទ កាកី បទ កង្រី បទ ថ្ងៃ មួយ កក្កដា បទ សម្រស់ ឆ្នេរ កែប បទ ស្ទឹង ពោធិ៍សាត់ និង បទ ព្រែក ឯង អស់ សង្ឃឹម ជាដើម ។

ស្ថានភាពសិល្បៈតន្ត្រីនៅទសវត្សរ៍ ៦០

នៅឆ្នាំ ១៩៦៣ លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត ចាប់ផ្តើមថតចម្រៀងអោយផលិតកម្មវត្តភ្នំ។ បទចំប៉ាបាត់ដំបង បានឆក់យកបេះដូងអ្នកស្តាប់នៅទូទាំងប្រទេស។ នៅក្នុងបទសម្ភាសន៍មួយរៀបចំឡើងនៅឆ្នាំ ១៩៧១ ដោយទូរទស្សន៍សាធារណរដ្ឋ អ្នកសម្ភាសន៍លោកបានរំលឹកឡើងថា បទចំប៉ាបាត់ដំបង នេះជាបទដំបូងគេបង្អស់ដែលចាក់ផ្សាយតាមកញ្ចក់ទូរទស្សន៍នេះ ដើម្បីអបអរសាទរពិធីសម្ភោធ ស្ថានីយ៍របស់ខ្លួន នៅឆ្នាំ១៩៦៥។

កិត្តិសព្ទរបស់លោកឡើងដល់កំពូលនៅពាក់កណ្តាលទសវត្សរ៍៦០។ លោកបានចូលរួមថត បទចម្រៀងថ្វាយព្រះបាទនរោត្តម-សីហនុ ដូចជា បទរាត្រីដែលបានជួបភ័ក្រ និង បទភ្នំពេញ។ នៅចុងទសវត្សរ៍៦០ និងដើមទសវត្សរ៍៧០ លោកចាប់ផ្តើមថតបទចម្រៀងដាក់ក្នុងភាពយន្តពេញ និយមមួយចំនួននាសម័យនោះ មាន រឿងអនអើយស្រីអន រឿងទិព្វសូដាច័ន្ទ និង រឿងថាវរីមាសបង។ ក្នុងរឿងពៅឈូកស ដឹកនាំថត ដោយលោក ទា-លឹមកាំង សំដែងដោយ លោក ជា-យុទ្ធថន និង អ្នកស្រី ឌី-សាវ៉េត, បទនាវាជីវិត របស់លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត កាន់តែធ្វើអោយផ្ទៃរឿងកាន់ តែកម្សត់។ បទនាវាជីវិត បន្ទរឡើងនៅក្នុងឈុតសង្វាត (សំដែងដោយ លោក ជា-យុទ្ធថន) ចេញទូកចាកចោលនាងពៅឈូកស (សំដែងដោយអ្នកស្រី ឌី-សាវ៉េត) អោយនៅកណ្តោចកណ្តែង។

នៅក្នុងជីវិតសិល្បៈរបស់លោក លោកធ្លាប់ថតបទចម្រៀងឆ្លងឆ្លើយជាមួយអ្នកចម្រៀងស្រីជាច្រើនមាន ដូចជា អ្នកស្រី ម៉ៅ-សារ៉េត អ្នកស្រី កែវ-សិដ្ឋា អ្នកស្រី ឈុន-វណ្ណា អ្នកស្រី ហួយ-មាស អ្នកស្រី រស់-សេរីសុទ្ធា និង អ្នកស្រី ប៉ែន-រ៉ន។ អ្នកស្រី ម៉ៅ-សារ៉េត ជាអ្នកចម្រៀងស្រីដែលមានឈ្មោះល្បីទូទាំង ប្រទេសដំបូងគេចាប់ពីកម្ពុជាបានឯករាជ្យ។ បទចម្រៀងល្បីរបស់អ្នកស្រីគឺ បទសំបុត្រក្រោមខ្នើយ និងបទអោយអូនអស់ចិត្ត។ អ្នកស្រី ប៉ែន-រ៉ន ចាប់ផ្តើមថតចម្រៀងជាមួយលោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត នៅឆ្នាំ ១៩៦៦។ អ្នកស្រី រស់-សេរីសុទ្ធា ចាប់អាជីពសិល្បៈករនៅឆ្នាំ ១៩៦៧ ជាមួយនឹងបទស្ទឹងខៀវ។ សំឡេងស្រួយស្រេះរបស់អ្នកស្រីសក្តិសមឥតខ្ចោះជាមួយសំឡេងធ្ងន់ក្រអួនរបស់លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត។

ទសវត្សរ៍ ៧០

ប្រជាប្រិយភាពរបស់លោក ស៊ីន-ស៊ីសាមុត បានធ្វើអោយលោកមិនអាចនិពន្ឋបទភ្លេងអោយទាន់ តម្រូវការអ្នកគាំទ្រលោក។ ហេតុនេះលោកក៏ចាប់ផ្តើមយកបទរបស់កវីផ្សេងទៀតមកច្រៀង។ ដំបូងលោកច្រៀងបទនិពន្ធរបស់ លោក ពៅ-ស៊ីផូ លោក ស្វាយ-សំអឿ លោក ម៉ា-ឡៅពី លោក មែរ-ប៊ុន (មិត្តស្និទស្នាលរបស់លោក) និងលោក ហាស់-សាឡន។ ពីឆ្នាំ ១៩៧០ដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ ភាគច្រើនលោក ច្រៀង បទនិពន្ធដោយលោកវ៉ោយ-ហូរ។ ទោះជាលោកច្រៀងបទដែលនិពន្ធដោយ អ្នកដទៃ បទចម្រៀងរបស់លោកនៅតែមានប្រជាប្រិយភាព។ ព្រមជាមួយបទចម្រៀងផ្ទាល់ខ្លួន លោកក៏បានយកទំនុកភ្លេង បរទេសមកច្រៀង ជាខ្មែរដែរ។ ដូចជា បទបងនៅតែចាំ តាមលំនាំបទ The House of the Rising Sun, បទខ្ញុំស្រលាញ់ស្រីតូច លំនាំបទ Black Magic Woman។ ក្រៅពីនោះលោកតែងបទដោយខ្លួនឯង ដែលមានរឿងខ្លះជារឿងផ្ទាល់របស់លោក មានបទខ្លះជារបស់មិត្តភក្តិ មកដំណាលប្រាប់លោកឱ្យលោកតែងឱ្យគេ ។ ហេតុនេះហើយទើបរៀងរាល់ថៃ្ងតាំងពីព្រឹកព្រលឹមគឺ មានមនុស្សអង្គុយចាំលោកនៅមុខផ្ទះរួចជាស្រេច ដើម្បីសុំឱ្យជួយលោកតែងបទពីជីវិតឬពីការឈឺចាប់ណាមួយរបស់គេ ។ ចំពោះសំណូមពរនេះ លោកតែងដោះស្រាយឱ្យជាហូរហែដែរ ទើបបទរបស់លោកភាគច្រើនវាខ្លីមួយបទមែន តែវាបានឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យឃើញពីវិបត្តិមួយយ៉ាងធំ ពីព្រឹត្តិការណ៍ធំណាមួយឬពីដំណើរជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់តាំងពីដើមរហូតដល់ចប់ ហើយពោរពេញដោយមនោសញ្ចោតនា យ៉ាងជ្រាលជ្រៅទៀតផង។

នៅក្រោយមកទៀត លោកស៊ីន ស៊ីសាមុត ថតអាល់ប៊ុមអោយផលិតកម្មច័ន្ទឆាយា និងផលិតកម្មហេងសេង។ លោកក៏សរសេរចម្រៀងអោយផលិតកម្មភាពយន្តផ្សេងៗផងដែរ។ រហូតមកទល់ឆ្នាំ១៩៧២ លោកបានលក់ចម្រៀងជាង១ពាន់បទ អោយផលិតកម្មនានា។ រហូតដល់ការដួលរលំនៃសាធារណរដ្ឋខ្មែរនៅឆ្នាំ១៩៧៥ លោកបានថតចម្រៀងប្រហែល១ពាន់បទទៀត។

បន្ទាប់ពីរដ្ឋប្រហារថ្ងៃទី១៨ មីនា ១៩៧០ លោកស៊ីន-ស៊ីសាមុត បានចាកចោលវង់ភ្លេងព្រះរាជទ្រព្យ ទៅការិយាល័យទី៥នៃក្រសួងអគ្គសេនាធិការកងទ័ពជាតិសាធាណរដ្ឋខ្មែរ។ លោកបានធ្វើការនៅការិយាល័យទី៥រយៈពេល១ឆ្នាំ រួចក៏ចូលក្នុងក្រុមតន្ត្រីក្រសួង ក្នុងឋានៈជាអនុសេនីយ៍ទោ។ នៅមុនពេលខ្មែរក្រហមកាន់កាប់ លោកបានឡើងឋានៈដល់អនុសេនីយ៍ឯក។

នៅសម័យលន់នល់ លោកចាប់ផ្តើមច្រៀងចម្រៀងឃោសនាអោយសាធារណរដ្ឋខ្មែរ។ នៅក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍នៅឆ្នាំ១៩៧១ លោកច្រៀងបទគាំទ្ររបបសាធារណរដ្ឋ ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ យោធាដោយ ពាក់ មួកកន្តិបបិតបាំងថ្ងាសឆកបន្តិចរបស់លោក។ លោកបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ជាថ្មីម្តងទៀតជាមួយអ្នករាំរបាំព្រះរាជទ្រព្យម្នាក់។ នៅពេលខ្មែរក្រហមវាយបានភ្នំពេញនៅខែមេសា ១៩៧៥ លោកត្រូវ បានគេជម្លៀសចេញពីក្រុងជាមួយប្រជាពលរដ្ឋរាប់លានអ្នកទៀត។ លោកត្រូវពួក ខ្មែរក្រហមសម្លាប់បន្ទាប់ពីលោកថតបទចម្រៀងអោយពួកវារួចហើយ។

ជីវិតផ្ទាល់ខ្លួន

ស្នេហា អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង គ្រួសារ

លោកស៊ីន-ស៊ីសាមុត មិនដែលមានទំនាក់ទំនងស្នេហាអោយបានច្បាស់លាស់ជាមួយអ្នកណាទេ។ ដោយសារតែលោកមានមហិច្ឆតាខ្ពស់ និងបូជាខ្លួនសម្រាប់ចម្រៀង ហេតុនេះលោកមិនមានពេលសម្រាប់មានស្នេហាផ្អែមល្អែមទេ។ ទំនាក់ទំនងរបស់លោកជាមួយស្រីៗ ទំនងជាគ្រាន់តែត្រឹមជាមិត្តជាជាងស្នេហា។

លោកស៊ីន-ស៊ីសាមុត រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍២ដង។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាលាវេជ្ជសាស្ត្រ លោករៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយអ្នកស្រី ខាវ-ថងញ៉ុត ដែលជាបងប្អូនជីជូនមួយជាមួយលោក តាមការចាត់ចែងរបស់មេបា។ ពួកលោកមានបុត្រាបុត្រី ៤ នាក់មានដូចជា សុិន យុទ្ធនា សុិន ច័ន្ទឆ័យា សុិន វ៉ាន់ថា សុិន ប្រាសាទសង្វា។ បន្ទាប់ពីសម័យខ្មែរក្រហម មានតែកូនស្រីម្នាក់និងកូនប្រុសម្នាក់ទេដែលរស់រានមានជីវិត។ ជីវិតគ្រួសាររបស់លោកចាប់មានភាពរកាំរកូសដោយសារ សម្ពាធពីអាជីពនិងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោក។ ភរិយារបស់លោកបានចាកចោលលោកទៅបួសជាដូនជី ពេលលោកស្រីមានអាយុ៣០ឆ្នាំ។

ទោះបីជាលោកស៊ីន-ស៊ីសាមុត មានទេពកោសល្យ និងធ្វើការខ្លាំងផ្នែកចម្រៀងនិងតន្ត្រីក៏ដោយ ប្រាក់ចំណូលរបស់លោកមានកម្រិតមធ្យម បើប្រៀបធៀបនឹងអ្នកល្បីៗផ្សេងទៀត។ ទោះជាលោកជាអ្នកចម្រៀងមានប្រជាប្រិយបំផុតនៅសម័យនោះក៏ដោយ ក៏លោកមិនអាចក្លាយជាអ្នកមានមហាសាលម្នាក់ដែរ។ លោកមានជីវភាពមធ្យម ដោយសារប្រាក់ចំណូលបានមកតែពីទេពកោសល្យនិងការងារចម្រៀងនិងតន្ត្រីរបស់លោកសុទ្ធសាធ គ្មានចំណូលអ្វីមកពីក្រៅទៀតទេ។ លុយកាក់របស់លោកត្រូវបានស្វះស្វែងរកដោយសេចក្តីព្យាយាម និងសន្សំសំចៃរហូតដល់លោកសង់បានវីឡាធុនមធ្យមមួយនៅទួលទំពូងដែលមានឈ្មោះថា វីឡាសូក្រាត។ ប៉ុន្តែប្រាក់ចំណូលរបស់លោក៏អាចអោយលោកដូររថយន្តវ៉ុលវ៉ាហ្គិន (Volkswagen)ពណ៌ខៀវផ្ទៃមេឃ យករថយន្តមែរសឺដែស (Mercedes 220D)ពណ៌ខៀវបាន។

ជាទូទៅ ជីវិតរបស់លោកគឺសាមញ្ញណាស់ ដោយចំណាយពេលភាគច្រើនសម្រាប់ធ្វើការងារ។ ដោយសារតែប្រាក់ចំណូលបានពីសិល្បៈរបស់លោក មានកម្រិតមធ្យម លោកបានហាមប្រាមកូនៗរបស់លោកមិនអោយចាប់អាជីពជាសិល្បករចម្រៀងតន្ត្រីទេ។ លោកបានពន្យល់ដល់លោក ស៊ីន-ច័ន្ទឆាយ៉ា ដែលជាកូនប្រុសរបស់លោកថា អាជីពជាអ្នកចម្រៀងគ្មានតម្លៃទេ។ ទោះជាកូនៗរបស់លោកបង្ហាញទេពកោសល្យផ្នែកចម្រៀងក៏ដោយ ក៏ស៊ីន-ស៊ីសាមុតមិនដែលជួយលើកទឹកចិត្ត ឬជួយបង្ហាត់បង្រៀនកូនៗ ពីសិល្បៈតន្ត្រីនិងចម្រៀងដែរ។

កេរ្តិ៍ដំណែល

ទោះជាលោកបាត់បង់ជីវិតហើយក៏ដោយ បទចម្រៀងរបស់លោកនៅតែដក់ជាប់ក្នុងដួងចិត្តប្រជាជន កម្ពុជា។ ខ្សែអាត់សំឡេងរបស់លោកភាគច្រើនត្រូវបានបំផ្លាញនៅសម័យខ្មែរក្រហម។ ខ្សែអាត់ដែលនៅសេសសល់ត្រូវបានអ្នកស្រលាញ់សំឡេងមាសរបស់លោកយកទៅថតបន្តជា កាសែត និង ស៊ីឌី។ ហេតុនេះហើយសំឡេងរបស់លោកនៅតែរស់រវើក តាមរយៈការផ្សាយរបស់ ស្ថានីយ៍វិទ្យុនានា។

ប្រភព ៖ វីគីភីឌៀ